ਸੂਰਜੀ, ਪੌਣ ਊਰਜਾ ਅਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਛਾਲ ਮਾਰਨ ਲਈ ਵੱਡੀ ਰੁਕਾਵਟ

ਜਲਵਾਯੂ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ, ਮਨੁੱਖਤਾ ਨੂੰ ਡੂੰਘਾਈ ਨਾਲ ਖੋਦਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੋਵੇਗੀ।

ਹਾਲਾਂਕਿ ਸਾਡੇ ਗ੍ਰਹਿ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ਨੂੰ ਧੁੱਪ ਅਤੇ ਹਵਾ ਦੀ ਬੇਅੰਤ ਸਪਲਾਈ ਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਉਸ ਸਾਰੀ ਊਰਜਾ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨ ਲਈ ਸੋਲਰ ਪੈਨਲ ਅਤੇ ਵਿੰਡ ਟਰਬਾਈਨਾਂ ਬਣਾਉਣੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ - ਇਸ ਨੂੰ ਸਟੋਰ ਕਰਨ ਲਈ ਬੈਟਰੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਨਾ ਕਰਨਾ।ਇਸ ਲਈ ਧਰਤੀ ਦੀ ਸਤ੍ਹਾ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਤੋਂ ਕੱਚੇ ਮਾਲ ਦੀ ਵੱਡੀ ਮਾਤਰਾ ਦੀ ਲੋੜ ਪਵੇਗੀ।ਇਸ ਤੋਂ ਵੀ ਮਾੜੀ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਹਰੀ ਤਕਨੀਕ ਕੁਝ ਮੁੱਖ ਖਣਿਜਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀ ਹੈ ਜੋ ਅਕਸਰ ਘੱਟ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਕੁਝ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕੱਢਣਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਇਹ ਗੰਦੇ ਜੈਵਿਕ ਇੰਧਨ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਰਹਿਣ ਦਾ ਕੋਈ ਕਾਰਨ ਨਹੀਂ ਹੈ।ਪਰ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਲੋਕ ਨਵਿਆਉਣਯੋਗ ਊਰਜਾ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਸਰੋਤ ਮੰਗਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਦੇ ਹਨ।ਇੰਟਰਨੈਸ਼ਨਲ ਐਨਰਜੀ ਏਜੰਸੀ ਦੀ ਇੱਕ ਤਾਜ਼ਾ ਰਿਪੋਰਟ ਵਿੱਚ ਚੇਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਹੈ: “ਸਵੱਛ ਊਰਜਾ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ ਕਿ ਈਂਧਨ-ਸਹਿਤ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਤੋਂ ਇੱਕ ਪਦਾਰਥ-ਅਧੀਨ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲੀ।”

ਉੱਚ-ਕਾਰਬਨ ਜੈਵਿਕ ਇੰਧਨ ਦੀਆਂ ਘੱਟ-ਖਣਿਜ ਲੋੜਾਂ 'ਤੇ ਵਿਚਾਰ ਕਰੋ।ਇੱਕ ਮੈਗਾਵਾਟ ਸਮਰੱਥਾ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਕੁਦਰਤੀ ਗੈਸ ਪਾਵਰ ਪਲਾਂਟ - 800 ਤੋਂ ਵੱਧ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਦੇਣ ਲਈ ਕਾਫ਼ੀ - ਨੂੰ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 1,000 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਖਣਿਜ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।ਇੱਕੋ ਆਕਾਰ ਦੇ ਕੋਲਾ ਪਲਾਂਟ ਲਈ, ਇਹ ਲਗਭਗ 2,500 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਹੈ।ਇੱਕ ਮੈਗਾਵਾਟ ਸੌਰ ਊਰਜਾ, ਤੁਲਨਾ ਵਿੱਚ, ਲਗਭਗ 7,000 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਖਣਿਜਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰੀ ਹਵਾ 15,000 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੱਖੋ, ਧੁੱਪ ਅਤੇ ਹਵਾ ਹਮੇਸ਼ਾ ਉਪਲਬਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਇਸਲਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਇੱਕ ਜੈਵਿਕ ਬਾਲਣ ਪਲਾਂਟ ਵਾਂਗ ਸਾਲਾਨਾ ਬਿਜਲੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹੋਰ ਸੂਰਜੀ ਪੈਨਲਾਂ ਅਤੇ ਹਵਾ ਟਰਬਾਈਨਾਂ ਬਣਾਉਣੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ।

ਇਹ ਅਸਮਾਨਤਾ ਆਵਾਜਾਈ ਵਿੱਚ ਸਮਾਨ ਹੈ।ਇੱਕ ਆਮ ਗੈਸ ਨਾਲ ਚੱਲਣ ਵਾਲੀ ਕਾਰ ਵਿੱਚ ਲਗਭਗ 35 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਦੁਰਲੱਭ ਧਾਤਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਆਦਾਤਰ ਤਾਂਬਾ ਅਤੇ ਮੈਂਗਨੀਜ਼।ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੋ ਤੱਤਾਂ ਦੀ ਦੁੱਗਣੀ ਮਾਤਰਾ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਵੱਡੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਲਿਥੀਅਮ, ਨਿਕਲ, ਕੋਬਾਲਟ ਅਤੇ ਗ੍ਰੇਫਾਈਟ ਦੀ ਵੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ - ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ 200 ਕਿਲੋਗ੍ਰਾਮ ਤੋਂ ਵੱਧ।(ਇੱਥੇ ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਪੈਰੇ ਵਿੱਚ ਅੰਕੜੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਇਨਪੁਟਸ, ਸਟੀਲ ਅਤੇ ਐਲੂਮੀਨੀਅਮ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਆਮ ਸਮੱਗਰੀਆਂ ਹਨ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਉਹ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਕਾਰਬਨ-ਇੰਟੈਂਸਿਵ ਹਨ।)

ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ, ਅੰਤਰਰਾਸ਼ਟਰੀ ਊਰਜਾ ਏਜੰਸੀ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ, ਪੈਰਿਸ ਜਲਵਾਯੂ ਟੀਚਿਆਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਮਤਲਬ 2040 ਤੱਕ ਖਣਿਜਾਂ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਨੂੰ ਚੌਗੁਣਾ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇਗਾ। ਕੁਝ ਤੱਤਾਂ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧਣਾ ਹੋਵੇਗਾ।ਦੁਨੀਆ ਨੂੰ ਹੁਣ 21 ਗੁਣਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਅਤੇ ਲਿਥੀਅਮ ਦੀ 42 ਗੁਣਾ ਲੋੜ ਹੋਵੇਗੀ।

ਇਸ ਲਈ ਨਵੀਆਂ ਥਾਵਾਂ 'ਤੇ ਨਵੀਆਂ ਖਾਣਾਂ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਸ਼ਵ ਪੱਧਰ 'ਤੇ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰੀ ਤਲ ਵੀ ਸੀਮਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕਦਾ।ਵਾਤਾਵਰਣ ਵਿਗਿਆਨੀ, ਈਕੋਸਿਸਟਮ, ਵਸਤੂਆਂ ਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਬਾਰੇ ਚਿੰਤਤ ਹਨ, ਅਤੇ ਅਸਲ ਵਿੱਚ, ਸਾਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਾਲ ਖੁਦਾਈ ਕਰਨ ਦੀ ਹਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।ਪਰ ਆਖਰਕਾਰ, ਸਾਨੂੰ ਇਹ ਮੰਨਣਾ ਪਵੇਗਾ ਕਿ ਜਲਵਾਯੂ ਤਬਦੀਲੀ ਸਾਡੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਵਾਤਾਵਰਣ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ।ਗ੍ਰਹਿ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸਥਾਨਕ ਨੁਕਸਾਨ ਦੀ ਕੁਝ ਰਕਮ ਸਵੀਕਾਰਯੋਗ ਕੀਮਤ ਹੈ।

ਸਮਾਂ ਤੱਤ ਦਾ ਹੈ।ਇੱਕ ਵਾਰ ਜਦੋਂ ਕਿਧਰੇ ਖਣਿਜ ਭੰਡਾਰਾਂ ਦੀ ਖੋਜ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਉਹ ਇੱਕ ਲੰਮੀ ਯੋਜਨਾਬੰਦੀ, ਪਰਮਿਟ ਅਤੇ ਉਸਾਰੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ।ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ 15 ਸਾਲ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।

ਅਜਿਹੇ ਤਰੀਕੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਨਵੀਂ ਸਪਲਾਈ ਲੱਭਣ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਬਾਅ ਲੈ ਸਕਦੇ ਹਾਂ।ਇੱਕ ਹੈ ਰੀਸਾਈਕਲ ਕਰਨਾ।ਅਗਲੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ, ਨਵੀਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਕਾਰ ਬੈਟਰੀਆਂ ਲਈ 20% ਧਾਤਾਂ ਨੂੰ ਖਰਚ ਕੀਤੀਆਂ ਬੈਟਰੀਆਂ ਅਤੇ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਬਿਲਡਿੰਗ ਸਮੱਗਰੀਆਂ ਅਤੇ ਰੱਦ ਕੀਤੇ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨਿਕਸ ਵਰਗੀਆਂ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ਾਂ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ।

ਸਾਨੂੰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਲਈ ਖੋਜ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਿਵੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜੋ ਵਧੇਰੇ ਭਰਪੂਰ ਪਦਾਰਥਾਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।ਇਸ ਸਾਲ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਆਇਰਨ-ਏਅਰ ਬੈਟਰੀ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਪੱਸ਼ਟ ਸਫਲਤਾ ਸੀ, ਜੋ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਲਿਥੀਅਮ-ਆਇਨ ਬੈਟਰੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਪੈਦਾ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਆਸਾਨ ਹੋਵੇਗਾ।ਅਜਿਹੀ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਅਜੇ ਵੀ ਇੱਕ ਰਸਤਾ ਬੰਦ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ਼ ਹੈ ਜੋ ਖਣਿਜ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਟਾਲ ਸਕਦੀ ਹੈ।

ਅੰਤ ਵਿੱਚ, ਇਹ ਇੱਕ ਰੀਮਾਈਂਡਰ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੇ ਖਪਤ ਦੀ ਇੱਕ ਕੀਮਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ.ਹਰ ਔਂਸ ਊਰਜਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਵਰਤਦੇ ਹਾਂ, ਉਹ ਕਿਤੇ ਨਾ ਕਿਤੇ ਆਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।ਇਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਹੈ ਜੇਕਰ ਤੁਹਾਡੀਆਂ ਲਾਈਟਾਂ ਕੋਲੇ ਦੀ ਬਜਾਏ ਹਵਾ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ 'ਤੇ ਚੱਲਦੀਆਂ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਅਜੇ ਵੀ ਸਰੋਤ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।ਊਰਜਾ ਕੁਸ਼ਲਤਾ ਅਤੇ ਵਿਹਾਰਕ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਤਣਾਅ ਨੂੰ ਘਟਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ।ਜੇਕਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਇਨਕੈਂਡੀਸੈਂਟ ਬਲਬਾਂ ਨੂੰ LED 'ਤੇ ਬਦਲਦੇ ਹੋ ਅਤੇ ਆਪਣੀਆਂ ਲਾਈਟਾਂ ਨੂੰ ਬੰਦ ਕਰਦੇ ਹੋ ਜਦੋਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਤੁਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਘੱਟ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋਗੇ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਘੱਟ ਕੱਚੇ ਮਾਲ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰੋਗੇ।